έλα κι'άσε τις δυσκολίες, οι μισοί δικοί μου σε υπερωρίες κι οι άλλοι μισοί σε υποχρεωτικές συνεδρίες αυτοί που σε έζησαν , τώρα απλά σε ξέρουν κι'όσοι σε'κοψαν κομμάτια σε πουλάν στις ευκαιρίες είδες; αυτές είναι ιστορίες. αυτά είναι τα μετατραυματικά απο χαρισμένες εφηβείες εδώ είναι τα θραύσματα , εδώ είναι τα χαλάσματα και οι μνείες επιστρέφω να αγριεύω νηνεμίες. το γκρι μου χρώμα πάντα πότιζε σε βάθος τα ντουβάρια τους συμπλήρωνε τη διχρωμία στην κατάντια τους απέναντι και πλάι τους , φύλαγε το τομάρι τους ωρίμαζε κρυφά και μεθυσμένα στο κελάρι τους γι'αυτό κι'οι φρίκες δε πωλούνται , οι μπάρες με στοιχειώνουν μέρα-νύχτα , γι'αυτό δεν κοστολογούνται μόνο οι συντελεστές και οι εκφραστές τους ξεπουλιούνται για να αντέχουν στους καιρούς και για να έχουνε να πούνε. ζούμε μέρες σήψης , πόσο ψηλά να ανέβω να με ρίξεις; πόσες αρκούνε λήψεις; "Καλωσήρθες" στις αφίξεις , πόσα; πιέζω στο χαρτί,μυαλό να βγει απ'την γλώσσα όπως πιέζω στην υπόγεια διάβαση την posca (πόσα;) να μπούμε στο επόμενο τραπέζι δώσ'τα κι΄ας η τύχη μας κοιμάται μια δεκαετία τώρα μας αφήσανε ανήσυχα μυαλά χέρια και πόδια ένα δρόμο με εμπόδια "Θα περάσει." μου λέγαν στα ζόρια "Αυτά τα χρόνια θα φύγουνε μια για πάντα". δε θα βλέπεις στην Αγίας τα δυό κόκκινα μου μάτια δε θα γράφω για ταξίδια, θα σπάσουνε τα κατάρτια και θα πέσουμε πνιγμένοι κι'αβοήθητοι στα βράχια και πριν να μπούνε τα κρύα θα με ξεχάσεις για να ψάχνω κάτι ίδιο στης μητρόπολης της στάσης να υπακούω συστάσεις , κανόνες και διατάξεις να κοιμάμαι με μια έννοια μη σ'αφήσεις να μου μοιάσεις ακόμα εδώ. στα δέκα μας κόψαμε το κρυφτό, για να αρχίσουμε στα δεκάξι στις πόλεις κυνηγητό απ'το εφτάωρο στο σχολειό , στο οχτάωρο για το ευρώ απ'τα χρόνια της ξεγνοιασιάς , στο άγχος για το αστικό είμαστε ακόμα οι γραφικοί με τα αφηγήματα που λεν' για μπερδεμένους εραστές και αδικήματα που δεν ξέρουνε σύνορα, τύπους και υποσύνολα που χάνονται στη θύελλα , να ζήσουν' οι άλλοι ήρεμα. τα χρόνια φεύγουν και φεύγουν τα συναισθήματα, τα χρόνια θα ξανάρθουν Χάρη,σίγουρα. οι μέρες μου σπασμένες σε οχτώ τρίωρα, οι μέρες μου μουντές και οι μέρες μου φέρνουν δύσπνοια. (οι άνθρωποι φέρνουν δύσπνοια)

ένα χρόνο μετά και ξαναψάχνω για παιχνίδια στο πατάρι ένα χρόνο μετά ακόμα σκανάρω το ταβάνι είναι η τέχνη μας ελπίδα μπρος στον κρατικό τους φράχτη τα παιδιά γράφουν με άχτι , κολλημένα μεσ'τη λάσπη αυτή η γενιά γράφει θλιμμένη μουσική και παίζουν λόγοι: φταιν' οι τοξικοί γονείς που την είδανε ψυχολόγοι, φταιν' τα "πρέπει" που οι καθωσπρέπει βγάζουν στο κατώφλι και μαζεύουν σώματα , ψυχές , μυαλά μεσ'την απόχη. είμαστε στόχοι με στόχους να στοχεύουμε στα αστέρια μ'αγκίδες και μελανιασμένα χέρια τι να πουν δύο σταγόνες; μεγαλώσαμε στη ξέρα. μεγαλώνω μα ακόμα δε βάζω μυαλό , πατέρα. και στην πράξη , αναμασάω κάτι υστερόγραφα που σου'γραψα στα πρόθυρα μα τα είχες ξεχάσει αν δεν τα ηχογραφούσα θα τα'χα αναστενάξει αυτό είναι για τους φίλους μου που δεν ξυπνάνε εντάξει. κι'είναι τόσοι, ψάχνουν άκρες , απασχόληση και στέγη κάτι να τους γεμίζει να μη φεύγει , κοιτάν απ'τα δωμάτια κλειδωμένοι , ονειρεύονται μεθυσμένοι ζούνε για να μη πεθάνουνε στις πόλεις τους σκυμμένοι. είμαστε τα σκουπίδια που φρακάρουν τις σκούπες στις γειτονιές μας, στα Α4 ξύνουμε τις πληγές μας, τρεφόμαστε απ'τις ανασφάλειες μας, μόνιμα αγχωμένες οι οικογένειές μας. η γιαγιά μου , μου είχε πει "Αν δεν χτυπάς , δε μεγαλώνεις" κι'όταν το συναίσθημα ατροφεί , το κόβεις. γι'αυτό έκανα τις εκδορές τετράστιχα,πληγές να μαλακώνεις όταν φεύγεις στην ομίχλη , στο τετράδιο να τρυπώνεις. μου'μάθαν τι είναι πόνος τα άγρια ζώα της πόλης και τι είναι τέχνη τα γκραφίτια στη Μεθώνης έμαθα να είμαι εκεί , να βάζω πλάτη όταν με σπρώχνεις να διαβάζω στα μάτια σου όσα τα βράδια σου κλειδώνεις. νέα δεκαετία , ίδια προτεραιότητα να κόψω τον καφέ , το τσιγάρο , την τοξικότητα μεγαλώνω δυό κύκλους , κλείσ'τους κάτω απο τα μάτια μου , τα μάτια σου φωτιά μέσα στο ψύχος. κάνουνε συλλογή οι δικοί μου απο συνταγές ξέρουν απ'τους γιατρούς της πόλης , τις οικοδομές δαγκώνουνε όταν φιλάνε κι'έχουν προσμονές πληρώνουνε την ηθική τους με αναστολές γράφω μ'αυτούς που παλεύουνε τις ψυχώσεις που φάγανε τα μούτρα τους στις πτώσεις ο χρόνος παίζει θέατρο μπροστά μας και κλέβει τις εντυπώσεις και στο εκκρεμές της ψυχοσύνθεσής μας , ταλαντώσεις. κι'όταν ο πόλεμος λήξει θα σταματήσουμε θα αφήσουμε στην άκρη τα μολύβια να το ζήσουμε κι΄όταν ο πόλεμος λήξει θα ξεκινήσουμε να ζούμε όσα δε ζήσαμε τις μέρες που σιγήσαμε.

σκηνοθετούμε μαύρες κομωδίες, μαύρα δράματα γράφουμε ραπ αθάνατα, τα σπίτια τα κεφάλια μας ανάκατα, οι φίλοι στα τρεχάματα μη γίνουνε θηράματα και που'σαι; δεν αλλάζουνε τις μέρες μας τα κλάμματα. κάνουμε τέχνη με μπάτζετ μηδενικό μεσ'τα χρόνια της παθογένειας ψάχνοντας τα αίτια της ασθένειας , ορίζοντας την όψη της συντέλειας γράφω τα μοιρολόγια των millennials τώρα μ'ακούει κάποιος πέρα από τα ντουβάρια μου γέμισα με στίχους τα συρτάρια μου έδιωχνα τις σάπιες γκρίζες μέρες , δάγκωνα τα μαξιλάρια μου με διώχναν απ'την τάξη , προβλέπανε την κατάντια μου. οι αόρατοι των αοράτων. γιατροί και ψυχολόγοι που σ'ακούν με τη βοήθεια των χρημάτων κάναμε τη μουσική μας το soundtrack των ιδρυμάτων και θα βγούμε να χορέψουμε χορέψουμε χωρούς των φαντασμάτων έχουν ελπίδα γι'άλλη Γη αυτά τα λόγια όπως τα νανουρίσματα μεταναστών σε υπόγεια σα το σύνθημα στον τοίχο που ξέβαψε με τα χρόνια σαν εκείνη που σε ξέχασε και ξέχασες το χρώμα να'ναι καλά το ραπ και η ψυχική υγεία μας για όσους στέκονται δίπλα μας να αδειάζουν τα ποτήρια μας παιδία που σώθηκαν απ'το στόμα της λύκαινας υπάρχουμε και γράφουμε να χάνετε τον ύπνο σας. όταν γράφουμε ραπ ξεψυχάει ο θάνατος ξεσπάν' τα διαμερίσματα της σιωπηρής γενιάς ακόμα αγκάθια μεσ'το χώρο του θεάματος κοιτάξαμε το φόβο και έσβησε μονομιάς όταν γράφουμε ραπ ξεψυχάει ο θάνατος ξεσπάν' τα διαμερίσματα της σιωπηρής γενιάς ακόμα αγκάθια μεσ'το χώρο του θεάματος απ'τις εργατικές στις γειτονιές της προσφυγιάς πλανήτης : καπιταλισμός , τόπος : μυστήριο. σκοτώνονται όνειρα στο κρατικό αποτεφρωτήριο γίνονται μουσικές καημοί , roll-up πάνω στο κτήριο μέχρι να δούμε φως και να ρίξουμε το βασίλειο και βράζουμε όλοι στο μεγάλο του κράτους καζάνι μα ψάχνει τρόπο το δίπλα του να ξεκάνει μισοί τα βρήκανε με αυτόν που τη φωτιά ανάβει κι'οι άλλοι μισοί ονειρεύονται να σπάσουνε το τσουκάλι τέχνη σε μέρες εγκλεισμού σε μέρες σήψης κέρβεροι κάτω απ'τα σπίτια μας να ψάχνουνε συλλήψεις η γενιά μου αναμίξεις , διαβάζει τις αντεδείξεις πέφτει κενή στο στρώμα και ονειρεύεται εκρήξεις να'ταν τα νιάτα δυό φορές , να'ταν καμία απ'τις ουρές του ΟΑΕΔ , ως την παρανομία μου είπαν : "Τέχνας κατεργάζεται η πενία" στα σχολεία να είμαι προσεκτικός και να κάνω μόνο ησυχία.

δε θυμάμαι τίποτα από τα αγαπημένα μας μυστικά απορώ αν μ'αγαπάς έστω και τοξικά δε μοιάζουμε πολύ μα ταιριάζουμε ταξικά κι'ήταν εντάξει , φανταστικά μέχρι που να γίνουμε νάρκισσοι αλίμονο κι'ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να κάνεις λάθος πράγματα για πολύ καλό λόγο δε θα'πρεπε να χρειάζεται και η γενιά μου δε νοιάζεται παρόλο που ή επειδή κουράζεται τόσο εκκρεμούν ανάγκες άρα δούλεψα γι'αυτές ημιλιπόθυμος ο υπόλοιπος ίσως και να'μουν όνειρο είναι τόσο πολυπόθητο το μέλλον που γίνομαι απόλυτος κι'αλλόκοτος γι'αυτό για όσα αγαπώ μέσα μου πόλεμος από την πρώτη στιγμή που ξυπνώ κινούμαι στη Βαβέλ ανώνυμος εν τούτοις επικίνδυνος για σένα, λίγο θέλει , πιο καλοί παιδικοί φίλοι γίναν ξένοι με ρουτίνες χωριστές σε μέλη φίλε , δε με ξέρεις. στη μητρόπολη μας όλοι μας αμόλυτοι ελάχιστοι από εμάς εμειναν αμόλυντοι κι εγώ δεν ήμουν ένας αλλά αποκόμισα κάτι ένιωσα πολλή αγάπη και δέος δυστυχώς τα παζάρια μας με το θάνατο και το σατανά ήμουνα τόσο νέος είμαι πάρα πολύ δυνατός μα δεν είμαι σπουδαίος άρα φταίω συνεχώς , αναπνέω και είμαι φως αλλά καίω μερικές φορές ο φόβος είναι λέων όμως άλλες χαμελαίων , είναι μέσα στο μυαλό σου άκου,όσα λέω και όσα μου λες αναλύω σε κολλάζ απο μέλλοντες τα μυστικά μας τέμνοντας , τα μυστικά μας τένοντας που τέντωνες στο τότε μα ζούμε στον ενεστώτα οπότε τι κάνουμε τώρα; αυτό ήταν που πάντα μας ένωνε. πετώντας πέφτεις αλλά πέφτοντας πετάς ανασαίνουμε..... από τις μέρες που ξέχναγα τη φωνή σου στα ηλιόλουστα απογεύματα είκοσι χιλιάδες λεύκες και οινοπνεύματα παλεύοντας με ένα μυαλό πριν να καεί συθέμελα πέφτοντας στη φωτιά, ξεχνόντας όλα μας τα μυστικά έμαθα λίγο να εκτιμώ το τομάρι και το στυλό μου λίγο - λίγο να ανταμώνω το όνειρό μου να φεύγω για το καλό μου, να παίρνω το μέρτικό μου όσο μ'αγκάλιαζες και έσταζες κώνειο στο ποτό μου είναι η πόλη μας γεμάτη ευκαιρίες που πετάξαμε κοιτάς το χθες κι'αναρωτιέσαι : "Πόσο αλλάξαμε;" κοίτα μας, δε βουλιάξαμε , ανασαίνουμε, κοιτάξαμε στα μάτια τον εαυτό μας στον καθρέπτη και γελάσαμε κρύβεις σε δέκα τετραγωνικά ό,τι έξω φοβάσαι να δείξεις παίζεις κρυφτό απ'την ώρα που θα ξυπνήσεις στοιβάζεσαι μεσ'τα μέσα και τρέχεις να μην αργήσεις αντέχεις να μη λυγίσεις; να δείξεις εντάξει σ'όλους; παίζουν παιδιά ξεχασμένα στις λεοφώρους που ονειρεύονται καλύτερους και πιο ανθρώπινους κόσμους σ'αυτό τον κόσμο δεν θα φέρουν απογόνους γιατί δεν συμβιβαστίκαν με τους κοινωνικούς τους ρόλους να με θυμάσαι που και που όταν χειμωνιάζει να με θυμάσαι που και που στα πρωτοβρόχια σου

με ένα northern lights γύρες στη Βόρεια Ευρώπη δε μας χωρέσανε ωράρια , σύνορα , τόποι δυό βδομάδες στα σκοτάδια , σηκώνω το στόρι εισπνέω το διοξείδιο και ανοίγουν οι πόροι ξέρω παιδιά που τα έπνιξε η Ελλάδα δε γυρίζανε σελίδα, γυρίζαν μόνο τσιγάρα δαγκώσανε τη λαμαρίνα και κοπήκανε δίπλα απ'τις πηγές της ευτυχίας τους ξεβραστήκανε έχω μια σχέση συνεξάρτησης με στόχο να του δίνω πίσω όσα μου έδωσε χρόνο με χρόνο (μόνο ραπ) έχω έναν αδερφό κλεισμένο σε λευκά κελιά ξέρω πως είναι μαχητής και βαστάει γερά γύρες με τα αστικά , πρωτεύουσσα της θλίψης η δέσμιοι στις στάσεις σου κοιτάνε τις αφίξεις ζω μ'αναμνήσεις που χτυπάν σαν ανανήψεις ζω με όσα αποφάσισες φεύγοντας να μου αφήσεις σπαν' τη μιζέρια τους μέσα σε μαγαζία σπάμε τη ρουτίνα με φτηνά αεροπορικά θα το πάρω το γαμήδι το ρεπό θα γεμίσω ενα backpack και θα'ρθω να τα πούμε απο κοντά. Ίσως να φταίει το άγχος και η θολούρα μας , που ό,τι αγγίζουμε γίνεται σα τα μούτρα μας όταν με βρω θα σου γράψω πύρινα ποιήματα που λένε για φιλιά σε σταθμούς και καμένα σύνορα ως τότε.. ως τότε πνίγω ο,τι νιώθω και συνεχίζουμε. είναι μέσα στο πρόγραμμα να κερδίσουμε σήμερα είπα να αδειάσω αυτό το πατάρι για να μείνει λίγος χώρος για όσα αξίζουνε στο ραπ σου το ορκίζομαι στο ζήτα την παράνοια ζυγίζουμε στο σήμερα τους φόβους φυλακίζουμε στο σήμερα δεν ήρθες μα έχω γράψει δυό σελίδες για σκατά συνθήκες και έγιναν ασπίδες για να ελπίζουμε. αυτό έγινε καμβάς για τις μέρες που με ξεχνάς τα απογεύματα της θηλιάς και τις νύχτες της λησμονιάς αυτό είναι για εμάς. τους αόρατους της γενιάς που με λύπη κρυφοκοιτάς απ'τη γωνιά της ξεγνοιασιάς κι'όλο γελάς. θα'ρθει ο καιρός που θα σπάσουμε τα δεσμά που θα βρούμε τη λευτεριά που θα ανθίσουμε πάλι όλοι μας έλα και σπείρε δύο σπόρους στο περιβόλι μας για να έρθουνε στα ίσα τους οι πόλοι μας μυρίζουν τα μπουφάν αλκοόλ, καπνό και μυρωδιές από την πόλη μας οι μόλωπες μας μοιάζουν , άρα μοιάζουνε οι τρόποι μας πέφτουν οι σφαίρες σαν δάκρυα από την κόρη μας πέφτουνε σα χαλάζι οι σφαίρες βράδυ στο κατόφλι μας και τα παιδιά ουρλιάζουν , πέφτουν , χτυπούν και σπάζουν τα ματωμένα γόνατα πλέον δεν τους τρομάζουν κράτα το χέρι μου όταν χάνω το μυαλό μου όταν προσπαθώ να διώξω όλα αυτά που μας τρομάζουν κρίσεις , παράνοιες , τύψεις, μεταστροφές θα φύγουν κάτι μέρες σαν κι'αυτές; κοιτάμε σκαλωμένοι απ'την προβλήτα χαραυγές τις Κυριακές ονειρευόμαστε ταξίδια , χαμόγελα , μυρωδιές πέφτει ο ήλιος πίσω απ'τις δωδεκαόροφες κρατάμε με το ζόρι κάτι σχέσεις ετοιμόρροπες οι ασυγχώρητες πράξεις και οι πιο επώδυνες γίναν σκιαμαχία στο ταβάνι μου ωχρορόδινες πες στα παιδιά πως η πόλη αυτή μας έφαγε πως γίναν οι ενήλικοι που θέλανε πως μας βλέπουν στραβά σε κάποια ουρά και να προσέχουνε πως τα ασυγκράτητα μας όνειρα δε τους περιέχουν, Μεγαλώσαμε.