ένα χρόνο μετά και ξαναψάχνω για παιχνίδια στο πατάρι
ένα χρόνο μετά ακόμα σκανάρω το ταβάνι
είναι η τέχνη μας ελπίδα μπρος στον κρατικό τους φράχτη
τα παιδιά γράφουν με άχτι , κολλημένα μεσ'τη λάσπη
αυτή η γενιά γράφει θλιμμένη μουσική και παίζουν λόγοι:
φταιν' οι τοξικοί γονείς που την είδανε ψυχολόγοι,
φταιν' τα "πρέπει" που οι καθωσπρέπει βγάζουν στο κατώφλι
και μαζεύουν σώματα , ψυχές , μυαλά μεσ'την απόχη.
είμαστε στόχοι με στόχους να στοχεύουμε στα αστέρια
μ'αγκίδες και μελανιασμένα χέρια
τι να πουν δύο σταγόνες; μεγαλώσαμε στη ξέρα.
μεγαλώνω μα ακόμα δε βάζω μυαλό , πατέρα.
και στην πράξη , αναμασάω κάτι υστερόγραφα
που σου'γραψα στα πρόθυρα μα τα είχες ξεχάσει
αν δεν τα ηχογραφούσα θα τα'χα αναστενάξει
αυτό είναι για τους φίλους μου που δεν ξυπνάνε εντάξει.
κι'είναι τόσοι, ψάχνουν άκρες , απασχόληση και στέγη
κάτι να τους γεμίζει να μη φεύγει ,
κοιτάν απ'τα δωμάτια κλειδωμένοι , ονειρεύονται μεθυσμένοι
ζούνε για να μη πεθάνουνε στις πόλεις τους σκυμμένοι.

είμαστε τα σκουπίδια που φρακάρουν τις σκούπες στις γειτονιές μας,
στα Α4 ξύνουμε τις πληγές μας,
τρεφόμαστε απ'τις ανασφάλειες μας,
μόνιμα αγχωμένες οι οικογένειές μας.

η γιαγιά μου , μου είχε πει "Αν δεν χτυπάς , δε μεγαλώνεις"
κι'όταν το συναίσθημα ατροφεί , το κόβεις.
γι'αυτό έκανα τις εκδορές τετράστιχα,πληγές να μαλακώνεις
όταν φεύγεις στην ομίχλη , στο τετράδιο να τρυπώνεις.
μου'μάθαν τι είναι πόνος τα άγρια ζώα της πόλης
και τι είναι τέχνη τα γκραφίτια στη Μεθώνης
έμαθα να είμαι εκεί , να βάζω πλάτη όταν με σπρώχνεις
να διαβάζω στα μάτια σου όσα τα βράδια σου κλειδώνεις.
νέα δεκαετία , ίδια προτεραιότητα
να κόψω τον καφέ , το τσιγάρο , την τοξικότητα
μεγαλώνω δυό κύκλους , κλείσ'τους
κάτω απο τα μάτια μου , τα μάτια σου φωτιά μέσα στο ψύχος.
κάνουνε συλλογή οι δικοί μου απο συνταγές
ξέρουν απ'τους γιατρούς της πόλης , τις οικοδομές
δαγκώνουνε όταν φιλάνε κι'έχουν προσμονές
πληρώνουνε την ηθική τους με αναστολές
γράφω μ'αυτούς που παλεύουνε τις ψυχώσεις
που φάγανε τα μούτρα τους στις πτώσεις
ο χρόνος παίζει θέατρο μπροστά μας και κλέβει τις εντυπώσεις
και στο εκκρεμές της ψυχοσύνθεσής μας , ταλαντώσεις.
κι'όταν ο πόλεμος λήξει θα σταματήσουμε
θα αφήσουμε στην άκρη τα μολύβια να το ζήσουμε
κι΄όταν ο πόλεμος λήξει θα ξεκινήσουμε
να ζούμε όσα δε ζήσαμε τις μέρες που σιγήσαμε.