με ένα northern lights γύρες στη Βόρεια Ευρώπη
δε μας χωρέσανε ωράρια , σύνορα , τόποι
δυό βδομάδες στα σκοτάδια , σηκώνω το στόρι
εισπνέω το διοξείδιο και ανοίγουν οι πόροι
ξέρω παιδιά που τα έπνιξε η Ελλάδα
δε γυρίζανε σελίδα, γυρίζαν μόνο τσιγάρα
δαγκώσανε τη λαμαρίνα και κοπήκανε
δίπλα απ'τις πηγές της ευτυχίας τους ξεβραστήκανε
έχω μια σχέση συνεξάρτησης με στόχο
να του δίνω πίσω όσα μου έδωσε χρόνο με χρόνο (μόνο ραπ)
έχω έναν αδερφό κλεισμένο σε λευκά κελιά
ξέρω πως είναι μαχητής και βαστάει γερά
γύρες με τα αστικά , πρωτεύουσσα της θλίψης
η δέσμιοι στις στάσεις σου κοιτάνε τις αφίξεις
ζω μ'αναμνήσεις που χτυπάν σαν ανανήψεις
ζω με όσα αποφάσισες φεύγοντας να μου αφήσεις
σπαν' τη μιζέρια τους μέσα σε μαγαζία
σπάμε τη ρουτίνα με φτηνά αεροπορικά
θα το πάρω το γαμήδι το ρεπό
θα γεμίσω ενα backpack και θα'ρθω να τα πούμε απο κοντά.
Ίσως να φταίει το άγχος και η θολούρα μας ,
που ό,τι αγγίζουμε γίνεται σα τα μούτρα μας
όταν με βρω θα σου γράψω πύρινα ποιήματα
που λένε για φιλιά σε σταθμούς και καμένα σύνορα
ως τότε..
ως τότε πνίγω ο,τι νιώθω και συνεχίζουμε.
είναι μέσα στο πρόγραμμα να κερδίσουμε
σήμερα είπα να αδειάσω αυτό το πατάρι
για να μείνει λίγος χώρος για όσα αξίζουνε
στο ραπ σου το ορκίζομαι
στο ζήτα την παράνοια ζυγίζουμε
στο σήμερα τους φόβους φυλακίζουμε
στο σήμερα δεν ήρθες μα έχω γράψει δυό σελίδες για σκατά συνθήκες
και έγιναν ασπίδες για να ελπίζουμε.
αυτό έγινε καμβάς για τις μέρες που με ξεχνάς
τα απογεύματα της θηλιάς και τις νύχτες της λησμονιάς
αυτό είναι για εμάς. τους αόρατους της γενιάς
που με λύπη κρυφοκοιτάς απ'τη γωνιά της ξεγνοιασιάς κι'όλο γελάς.
θα'ρθει ο καιρός που θα σπάσουμε τα δεσμά
που θα βρούμε τη λευτεριά
που θα ανθίσουμε πάλι όλοι μας
έλα και σπείρε δύο σπόρους στο περιβόλι μας
για να έρθουνε στα ίσα τους οι πόλοι μας
μυρίζουν τα μπουφάν αλκοόλ, καπνό και μυρωδιές από την πόλη μας
οι μόλωπες μας μοιάζουν , άρα μοιάζουνε οι τρόποι μας
πέφτουν οι σφαίρες σαν δάκρυα από την κόρη μας
πέφτουνε σα χαλάζι οι σφαίρες βράδυ στο κατόφλι μας
και τα παιδιά ουρλιάζουν , πέφτουν , χτυπούν και σπάζουν
τα ματωμένα γόνατα πλέον δεν τους τρομάζουν
κράτα το χέρι μου όταν χάνω το μυαλό μου
όταν προσπαθώ να διώξω όλα αυτά που μας τρομάζουν
κρίσεις , παράνοιες , τύψεις, μεταστροφές
θα φύγουν κάτι μέρες σαν κι'αυτές;
κοιτάμε σκαλωμένοι απ'την προβλήτα χαραυγές τις Κυριακές
ονειρευόμαστε ταξίδια , χαμόγελα , μυρωδιές
πέφτει ο ήλιος πίσω απ'τις δωδεκαόροφες
κρατάμε με το ζόρι κάτι σχέσεις ετοιμόρροπες
οι ασυγχώρητες πράξεις και οι πιο επώδυνες
γίναν σκιαμαχία στο ταβάνι μου ωχρορόδινες
πες στα παιδιά πως η πόλη αυτή μας έφαγε
πως γίναν οι ενήλικοι που θέλανε
πως μας βλέπουν στραβά σε κάποια ουρά και να προσέχουνε
πως τα ασυγκράτητα μας όνειρα δε τους περιέχουν,
Μεγαλώσαμε.